समकालीन नेताहरूको चाहना:नेपाललाई कसरी अन्धकारतिर धकेलिँदैछ?

नेपालमा दशकौँदेखि राजनीतिक अस्थिरता,कुशासन, र आत्मनिर्भरताको अभाव देखिँदै आएको छ।वर्तमान नेताहरूले मुलुकलाई नेतृत्व प्रदान गर्नुपर्नेमा आफ्नो व्यक्तिगत स्वार्थ र शक्तिको मोहले देशलाई दिगो विकासको मार्गबाट विमुख गराएका छन्।समकालीन नेताहरूले नेपालको भविष्यका लागि सोच्नुभन्दा आफ्नो वर्तमानलाई सुरक्षित गर्नेमा ध्यान केन्द्रित गरेका छन्।समकालीन नेताहरुको अन्तरदृर्ष्टिलाई हामी खोतल्दै छौ।राजनीतिक नेर्तित्वले खोजेको वास्तविक नेपाल कस्तो हो?नेपाललाई अँध्यारो युगमा धकेल्न राजनीतिक दलका नेर्तित्व नै किन यति धेरै सकृय?नेपालको भलो नचाहने पात्रहरुले राजनीतिक दलका मुख्य पात्रहरुलाइ कसरि अन्धकार र पाखन्डिको मुकुन्डो भिराए,अबको ५० बर्ष पछि पनि केही तार्तिक भिन्नता आउदैन त नेपालमा,यी यस्तै प्रश्नहरुको शटिक जवाफ दिने छौ ।

१. देशको परनिर्भरता र आर्थिक पराधीनता:नेतृत्वले देशलाई परनिर्भर राख्ने सोच विकास गरेको देखिन्छ।यसको उद्देश्य जनतालाई सधैं नेताहरूको कृपामा निर्भर बनाउनु हो।

विदेशी सहायता र भिखारी मानसिकता:नेपालमा विकासको नाममा आउने अधिकांश योजना र बजेट विदेशी सहयोगमा आधारित छन्।आत्मनिर्भरता निर्माण गर्न नसकिनु राजनीतिक असफलताको मुख्य कारण हो।

उद्योग र कृषि उपेक्षा:स्वदेशी उद्योगहरूको विकासमा ध्यान नदिइ आयातमुखी नीति अपनाइएको छ।कृषिमा प्रविधि र लगानीको अभावले युवाशक्तिलाई खेतीप्रति निराश बनाएको छ।

भ्रष्टाचारले बिगारेको अर्थतन्त्र:ठूला परियोजनामा हुने भ्रष्टाचारले विकासको गति सुस्त बनाएको छ।ठेकेदार र नेताबीचको मिलेमतोले सार्वजनिक सम्पत्तिको दोहन भएको छ।

२. युवाशक्ति देशको भविष्यको बलिदान:नेताहरूको सोचाइमा युवाहरू केवल राजनीतिक खेलका प्यादा हुन्।

वैदेशिक रोजगारको बाध्यता:देशभित्र रोजगारीका अवसरको कमीले लाखौँ युवा विदेश पलायन भएका छन्।विदेश जानेहरूको रेमिट्यान्सले अर्थतन्त्रलाई बचाए पनि दीर्घकालीन सोचमा यो खतरनाक छ।

विद्रोह रोक्ने रणनीति:युवाशक्ति देशमै रहेमा राजनीतिक असन्तुष्टिको डर नेताहरूलाई हुन्छ।देशभित्र विद्रोह गर्ने ऊर्जा र समय नहोस् भनेर उनीहरूलाई विदेश पठाउने प्रवृत्ति बढ्दैछ।

नेतृत्व निर्माणको अभाव:युवालाई नेतृत्वमा अवसर दिने योजनाको अभाव।पुराना नेताहरूको वर्चस्वले युवाशक्तिलाई पछाडि धकेल्ने रणनीति।

३. शिक्षा प्रणालीलाई तहसनहस बनाउने राजनीति:नेतृत्वले शिक्षा प्रणालीलाई सुधार गर्नुभन्दा बिगार्नमै बढी ध्यान दिएको छ।

गुणस्तरहीन शिक्षा:सरकारी विद्यालयहरूको दयनीय अवस्था र निजी विद्यालयहरूको व्यापारिकरण।शिक्षाको माध्यमबाट विवेक र तर्कशक्ति विकास हुने बाटो बन्द गरिँदैछ।

राजनीतिक हस्तक्षेप:शिक्षामा राजनीतिक प्रभावले पठनपाठनको गुणस्तरमा गिरावट।पाठ्यक्रमलाई समयानुकूल बनाउने चासोको अभाव।

विवेकहीन समाजको निर्माण:कमजोर शिक्षाले तर्क र तथ्यमा आधारित सोच विकास गर्न नसक्ने युवापुस्ताको निर्माण।भिड मानसिकता विकास गराएर नेताहरूको कृपामा निर्भर बनाइने रणनीति।

४. स्वास्थ्य सेवा: नेताहरूको प्राथमिकताबाहिरको विषय

स्वास्थ्य क्षेत्रलाई विकासको प्रमुख पक्ष मानिए पनि यो सधैं उपेक्षित रहँदै आएको छ।

सार्वजनिक स्वास्थ्य सेवाको पतन:सरकारी अस्पतालहरूमा आधारभूत सुविधा र दक्ष जनशक्तिको अभाव।स्वास्थ्य सेवामा पहुँच नपाउनेको संख्या बढ्दो।

व्यापारीकरणको असर:निजी अस्पतालहरूको महँगो शुल्कले गरिब जनता स्वास्थ्य सेवाबाट वञ्चित।औषधि र उपचारको पहुँचमा असमानता।

नेताहरूको उपेक्षा:ठूला राजनीतिक सभामा करोडौँ खर्च गर्ने नेताहरू स्वास्थ्य सेवामा लगानी गर्न अनिच्छुक।

५. पुरानो राज्यसत्ताको प्रभाव र नयाँ सोचको अभाव:नेपालको प्रशासनिक संरचना अझै पनि पुरानो सोच र भ्रष्ट मानसिकतामा चलिरहेको छ।

कर्मचारीतन्त्रको कुशासन:भ्रष्टाचारले ग्रस्त कर्मचारीतन्त्रले सुधारलाई अवरुद्ध गरिरहेको छ।नीति कार्यान्वयनमा कमजोरी।

नयाँ शक्तिलाई दबाउने प्रयास:नयाँ सोच र परिवर्तनका पक्षधरहरूलाई कमजोर बनाउने रणनीति।पुरानो संरचनामा लोभ र कमिसनको जालो।

६. ठेकेदार र माफियाको पोषण गर्ने रणनीति:नेतृत्वले देशका स्रोतसाधन ठेकेदार र माफियाको स्वार्थमा प्रयोग गर्ने गरेका छन्।

विकासको नाममा ठगी:विकासका नाममा हुने योजना केवल भ्रष्टाचारका केन्द्र बन्न पुगेका छन्।ठूला परियोजनामा खर्च हुने बजेटको ठूलो हिस्सा दुरुपयोग।

माफिया संस्कृति:राजनीतिक संरक्षण पाएका माफियाहरूले अर्थतन्त्रलाई नियन्त्रित गर्दैछन्।नेताहरूको स्वार्थ पूरा गर्न कानुनी संरचनाको दुरुपयोग।

७. समाजमा विभाजन र ब्ल्याकमेलको राजनीति:नेताहरूले जनतालाई विभाजित गरी आफ्नो स्वार्थ पूर्ति गर्न खोजिरहेका छन्।

जातीय र क्षेत्रीय विभाजन:समाजलाई विभाजित राख्न नेताहरूले जातीय र क्षेत्रीय मुद्दालाई दुरुपयोग गरिरहेका छन्।

ब्ल्याकमेलको प्रवृत्ति:सत्तामा हुँदा जनताका समस्याहरूलाई बेवास्ता गर्ने।सत्ता बाहिर हुँदा आफू अन्यायमा परेको देखाएर सहानुभूति बटुल्ने।

८. दीर्घकालीन संकट: ५० वर्षपछि पनि जिउँका तिउँ,नेतृत्वले वर्तमानको समस्याहरूलाई समाधान नगरेमा नेपाल ५० वर्षपछि पनि पछाडि नै हुनेछ।

विकासमा गतिरोध:ठेकेदारी प्रणाली र भ्रष्टाचारले दीर्घकालीन विकास सम्भव छैन।

समाजमा विवेकहीनता:कमजोर शिक्षा प्रणालीले समाजलाई विवेक र तर्कबाट वञ्चित बनाउँछ।

आर्थिक अस्थिरता:रेमिट्यान्समा आधारित अर्थतन्त्र दीर्घकालीन रूपमा संकटग्रस्त हुनेछ।

नेपाली नेताहरूले चाहेको देश एक यस्तो स्थान हो, जहाँ जनता सधैं निर्भरशील र विवेकहीन रहून्। तर, यदि युवा पुस्ताले जागरूकता देखाउँदै सही नेतृत्व चयन गरे, शिक्षामा सुधार गर्यो, र दीर्घकालीन सोच विकसित गर्‍यो भने मात्र नेपालले समृद्धिको यात्रा तय गर्न सक्छ। यसका लागि राजनीतिक इच्छाशक्ति, पारदर्शिता, र नागरिकहरूको सक्रिय सहभागिता अनिवार्य छ।